Vandaag de dag lijkt het alsof de mensen om ons heen in een sleur leven. In de individualistische samenleving waarin Nederland zich bevindt, is een ieder van ons op zichzelf aangewezen. Er moet geld verdiend worden, een gezin moet verzorgd worden en vanuit deze basisdoelen moeten we de maatschappelijke ladder hoger en hoger beklimmen. Is dit waarvoor we daadwerkelijk leven?
Henk Langeveld (62) ervaart drie jaar geleden hoe God hem vraagt financiële zekerheden los te laten en te leven naar zijn wil. Hij zegt zijn baan op om zich fulltime in te zetten in het koninkrijk van zijn Opdrachtgever met een hoofdletter. Wanneer hij eenmaal over zijn roeping en geloof spreekt, brandt hij los. Zijn ogen beginnen te sprankelen en vol passie vertelt hij over zijn leven met God.
'Al van jongs af aan wist ik dat ik niet alleen van God wilde ontvangen maar zijn liefde ook door wilde geven. Als zestienjarige ben ik als hulpleiding ingeschakeld op een kinderkamp voor acht jarige kinderen bij stichting Kaleb. Het leiding geven heeft me geholpen om mijn eigen identiteit verder te ontdekken.'
Zeven jaar later neemt Henk afscheid bij stichting Kaleb. 'Toen ik bij deze stichting afscheid nam, ben ik gevraagd door de Oasekampen. Uiteindelijk heb ik bijna dertig jaar actief leiding mogen geven aan groepen jongens. Ik heb hier dan ook heel wat intensieve weken meegemaakt. Nadat ik tien jaar leiding aan het Oasekamp had gegeven, solliciteerde ik samen met mijn vrouw op de vacature voor beheerdersechtpaar op het terrein van de Oasekampen: een unieke groepsaccommodatie in de bossen van Doetinchem.'
Beheerder zijn op het terrein van Stichting Oase heeft wat haken en ogen. 'Bij het solliciteren hoorden wij dat het beheerdersechtpaar in eigen levensonderhoud moest voorzien. Ik heb toen gelijk initiatieven genomen om te kijken of daar in de Achterhoek een draagvlak voor was. Op de dag dat ik solliciteerde voor beheerder heb ik ook gelijk vijf bedrijven in de metaal gebeld en gevraagd of zij een vacature hadden voor een technisch commercieel medewerker omdat ik HTS werktuigbouw had gestudeerd. Het vierde bedrijf dat ik belde, had al gelijk twee vacatures voor deze functie. Ik heb geschreven, niet wetende dat ik de volgende dag werd uitgenodigd voor een sollicitatiegesprek. Een dag later ben ik direct naar het bedrijf geweest en hebben we een gesprek gehad. Diezelfde week belden ze nog op voor een eindgesprek met de directie, dit heb ik gedaan en toen heb ik de baan gekregen. Het contract kon ik tekenen wanneer ik ook als beheerder op de Oase aangenomen zou worden. Binnen veertien dagen kreeg ik ook hier bevestiging van. Weer twee weken later kon ik al met mijn gezin naar de Oase verhuizen. God heeft mij een plek en een baan gegeven, dat is nu eenendertig jaar geleden. Tot op de dag van vandaag heb ik geen spijt gehad van deze grote overstap, om vanuit het westen actief te worden in de Achterhoek.'
De jeugdkampen, het beheerderschap en de baan waarvoor Henk ruim dertig jaar geleden het contract mocht ondertekenen zijn een voorbeeld van hoe God het leven van Henk leidt. 'In de jaren dat wij door mijn baan zelfvoorzienend waren hebben wij ons leven altijd al in de hand van de Heer gelegd. In deze dertig jaar heb ik al heel wat keren ervaren dat de Heer aan mijn hart klopte om te kijken waar ik mogelijkheden zag om me nog breder voor Hem in te zetten. Dit heb ik vragend aan de Heer voorgelegd en gewacht op het moment dat ik eraan toe was om het leven met financiële zekerheden los te laten.'
Op 25 oktober 2015 komt er een kink in de kabel. 'Ik werd bij de directie geroepen met de mededeling dat ze mij per 1 januari op een andere afdeling gingen plaatsen. Hier heb ik drie maanden over na moeten denken. De overplaatsing hield voor mij namelijk eigenlijk in dat ik mij daardoor, gezien mijn leeftijd, minder in kon gaan zetten voor de Oase. Het zou zelfs kunnen gaan betekenen dat ik de Oase los moest laten.' Voor Henk is het de keuze tussen het leven met een vaste baan die hem financiële zekerheid biedt of het leven waarin God voorziet. 'Ik ben dankbaar voor Gods stem.'
'Ik weet dat mijn drive, het werk van de Oase is geworden. Ik zie jonge mensen hun identiteit vinden. Hiervoor ben ik eenendertig jaar geleden immers vanuit het westen naar de Achterhoek gekomen. De Heer heeft mij een baan gegeven, maar wanneer die baan mij zo veel tijd en energie gaat kosten in de laatste zeven arbeidsjaren die ik nog mag invullen, dan vind ik het tijd om mij te herbezinnen en te kijken waar werkelijk mijn hart ligt. Ik ben dankbaar voor Gods stem die zei: 'Henk, het is goed zo, laat los en je zult losgelaten worden. Ik zal voor je zorgen.' Naar deze stem heb ik geluisterd.'
Het opgeven van een baan is niet zomaar een beslissing, toch besluit Henk op 3 februari 2016 gehoor te geven aan de roeping van God. 'Toen op 3 februari 's avonds om half acht duidelijk werd dat God mij geroepen had, besefte ik dat ik me al die tijd Jona gevoeld had. Ik deelde mijn roeping met mijn gezin en nabije familie, mijn collega's waren voor mij nog een stap te ver.' Henk voelt zich in deze periode als Esther, bang voor de reacties van zijn collega's, maar ook in deze periode houdt God zich niet stil.
Acht dagen nadat Henk op drie februari de keuze maakt om zijn zekerheid op te geven, krijgt hij om twee uur 's nachts een droom waarin God hem de woorden geeft: 'This is your last call, Henk'.
'God roept ook vandaag nog. Hij vraagt ons om vissers van mensen te worden. Hij heeft mij in de afgelopen dertig jaar al een paar keer per jaar geroepen, maar ik wist mezelf nog niet geroepen om daar fulltime voor te gaan. De woorden die ik die nacht in mijn droom kreeg waren voor mij opnieuw een bevestiging.'
Henk en zijn vrouw leven nu van giften. Ondanks de spanning die dit soms geeft, ervaren ze ook hierin dat God keer op keer voorziet. Henk getuigt nu overal in, en buiten Nederland over hoe God op zijn manier roept, bevestigt en voorziet, niet alleen in zijn maar in ieders leven.
www.projectkerit.nl
www.oasekampen.nl